Vrijdag 25 januari 2008 – Degustatie 4 : ‘Made in Belgium’ : Belgische wijnen op de proeftafel : een
historische renaissance ?

madeinbelgium.pdf [135 KB]

In de meeste wijngidsen staat ons land niet eens vermeld. En toch worden hier wijnen gemaakt. En blijkbaar
was dit lang geleden al zo. Wie kent er niemand met de familienaam ‘Vandenwijngaert’ of ‘Delvigne’in zijn
kennissenkring?
Maar : er zijn geen mirakels : om goede wijn te maken, moeten de druiven goed kunnen rijpen. Daar is een warm en zonnig klimaat voor nodig, met net voldoende regen. Bij ons is ’t eigenlijk meestal omgekeerd, te veel regen en te weinig zon. Daarom liggen alle wijnstreken van de wereld tussen de 30ste en 50ste breedtegraad (op het noordelijk en zuidelijk halfrond). België balanceert op de rand van de meest noordelijke breedtegraad, eigenlijk iets te koud voor wijnbouw. Toch zijn hier een honderdtal wijnbouwers actief, zij het vooral als liefhebber. Hun grote uitdaging is het gebrek aan warmte en zon (en het teveel aan regen) te compenseren door de ligging van de wijngaard zorgvuldig te kiezen. Ook in België bestaan immers microklimaten die afwijken van het gemiddelde. Bovendien kan je de wijnstokken op een zuidelijke helling aanplanten, zodat ze beter door de zon beschenen worden en de afwatering vlot verloopt. Er zijn ook grondsoorten die beter opwarmen dan andere, en druivenrassen die beter bestand zijn tegen koelere klimaten. Denk aan Pinot Noir en Chardonnay die goed gedijen in de noordelijk gelegen Bourgogne en Champagne, en aan Riesling en Müller-Thurgau die geschikt
zijn voor de Elzas en Duitsland. Hoe noordelijker je gaat, hoe vaker wijnbouwers hun toevlucht moeten nemen
tot suikerrijke soorten, zoals Ortega, Kerner, Scheurebe, omdat de zuurgraad van andere druiven te hoog ligt in een koud klimaat.
Ook het werk van de wijnbouwer is belangrijk: zeker in België moet hij minutieus te werk gaan, bij de snoei, het triëren van de druiven, het persen enz. Dat strookt wel met het karakter van de Belgische wijnbouwers : sowieso
moet je al een beetje maniakaal zijn om hier wijn te willen maken. Hun inspanningen werden echter beloond : in
1997 werd ons land opgenomen in de lijst van wijnproducerende landen, en wij beschikken nu zelfs over heus appellations controlées zoals in Frankrijk. :
- de eerste Belgische wijnstreek die zo’n GOB (gecontroleerde oorsprongsbenaming) kreeg, was het Brabantse
Hageland (onder impuls van Maurice Fol)
- daarna volgde GOB Haspengouw (onder impuls van Jaap van Rennes, van kasteel Genoels-Elderen)
- ten slotte kon , onder impuls van minister-president Leterme, uit Ieper, en ook minister van landbouw, het
Heuvelland niet uitblijven
In Wallonië bestaat de AOC ‘Côtes de Sambre-et-Meuse’. Wie niet aan de criteria voldoet kan het pöetische label ‘Vin de Pays des Jardins de Wallonie’ aanvragen, een idee van , wie anders, José Happart, en dat men
in Vlaanderen ook wil doorvoeren onder de naam ‘ Vlaamse Streekwijn’ , wat beter klinkt dan het huidige
Tafelwijn.
Tot op heden zijn mij maar drie wijnen bijgebleven :Clos d’ Opleeuw van Peter Colemont, gedreven docent in
Wijnkennis, Chateau Meerdael, ‘de Vlaamse Champagne’ uit Oud-Heverlee van ex-mayonaiseproducent Paul Vleminckx, en, 1 rode wijn, op basis van de mij onbekende (Zwitserse?) druif ‘régent’, van het domaine du Chenoy, van Philippe Grafé, uit Emines, iets boven Namen.
Maar, zoals gezegd, zij zijn ondertussen, met honderd … wij zoeken naarstig verder naar bevredigende ontdekkingen.
Allen staan zij, Belgische wijnbouwers, opnieuw voor de uitdaging van het Belgische klimaat, waarbij vooral het onder controle houden van de zuren een opgave is? Misschien is de opwarming van de aarde dan toch nog ergens goed voor…